Laatse dagen Hanoi

We zijn weer terug in Hanoi. Wel even wennen weer. De drukte van de stad, het geraas en getoeter van de scooters….Wennen, maar toch ook weer een soort van vertrouwd. We hebben ingecheckt in het Lapis, een iets meer dan doorsnee hotel, vanwege het zwembad op het dak. We zijn wat dat betreft wel verwend geraakt ;). Na aankomst lekker aan het zwembad gelegen en een paar baantjes getrokken. Het uitzicht vanaf het dak is hier minder mooi dan in Da Nang, maar hé je kunt niet alles hebben hè.
We hebben ons de laatste dagen weer heerlijk lopen verbazen over hetgeen zich allemaal in die stad afspeelt. De manier waarop aan de openbare voorziening wordt gewerkt bijvoorbeeld. Midden op de straat staan vier mannen een ladder recht te houden, terwijl de vijfde werkzaamheden verricht aan één van de elektriciteitsdraden die in een bussel over de straat van paal naar paal lopen. Wonderlijk dat hij gewoon weet welke draad hij moet hebben. Elkaar in het drukke verkeer bijna omver rijden en vervolgens midden op die kruising blijven staan om te discussiëren over de schuld….wie lette nu op of niet….En dat allemaal zonder dat er, voor ons op het eerste gezicht dan, een onvertogen woord valt.
Een ding hebben we trouwens wel geleerd hier in Vietnam….Het trottoir is uitsluitend geschikt en te gebruiken om je scooter op te parkeren. De overgebleven ruimte is te gebruiken door de straat restaurantjes die daar hun ministoeltjes neerzetten en voor je koken. Als je al gaat lopen, al is het voor een paar honderd meter, wordt je vol verbazing nagekeken. En natuurlijk, loop je dan op de rijbaan, waar de scooters en auto’s je toeterend laten weten dat ook dat niet helemaal de bedoeling is. Een parasol daar zit je onder omdat dat schaduw geeft, net als onder een boom of onder een andere beschutting. Tenzij…..er een scooter onder staat, zodat je je billen niet verbrand als je op het zadel plaatsneemt. En een paraplu heb je altijd bij je, want die is makkelijk als het regent en als de zon fel schijnt. In een restaurant is een vis een vis……als op de menukaart tonijn staat en je krijgt makreel geserveerd….dan heb je toch vis gegeten….logische gang van zaken.
Alles gebeurt met een glimlach, dus ook als je een beetje gefopt wordt over de vraagprijs, dan glimlach je. Als je een mooie vogelkooi koopt en je krijgt niets van de prijs af…..dan glimlach je.
De kooi is overigens wel gekocht. Het kostte wat moeite om een mooie te vinden, want er was behoorlijk wat keuze. Maar eenmaal gevonden en gekocht…….moet ie natuurlijk ook nog mee naar Nederland komen. Voor handbagage is ie te groot, oningepakt is ie te kwetsbaar. Maar een zoektocht in het oude centrum van Hanoi, met straatjes waar gewoon alles te koop is, zorgde voor het nodige materiaal, zoals een doos, bolletjesplastic en tape. Zo kon ie mooi met de vlucht mee en hebben we goede hoop dat ie heel aankomt.
Het is een koninklijke kooi geworden. Dus moet er een koninklijke vogel inkomen als we terug zijn. Dat duurt overigens nog maar een uur of twintig. We zitten te wachten om in te checken. Terug naar huis dus!