Nog even Ho Chi Min

Vandaag zeggen we de stad gedag namelijk en vliegen we naar Hoi An. Een aanrader, maar daarover vast de komende dagen meer.
Vertrekken uit Ho Chi Min kun je niet doen zonder een aantal dingen nog gezien of ervaren te hebben. Dat gebeurd dan ook niet. Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan Cholon, het China Town van deze stad. Nee ze hebben ze de afgelopen maanden niet allemaal verjaagd, zoals wij uit nieuwsberichten meenden te lezen. OK ze hebben wat onenigheid over een eiland in de Zuid Chinese zee, Vietnam en China, maar dat wil niet zeggen dat er geen Chinees meer te vinden is. Vonden we het centrum al rumoerig, Cholon was zowaar nog rumoeriger. Het centrum van de groothandel is in die wijk gevestigd. Wel bijzonder, wel een markt waar van alles te koop wordt aangeboden, maar niet de vragen van de marktlui of we wat willen kopen. Hooguit verbaasde blikken, als in 'wat komen die toeristen hier doen, die kopen toch per stuk en niet per duizend?' Of het moeten gewoon de verbaasde blikken zijn omdat ze nog nooit toerist hebben gezien. De kleuren, geuren en smaken van de markt zijn er niet minder om. Ook de chaos, het rumoer en het ronkende geluid van de scooters en hun toeters lijkt hier veel intenser. Misschien is het wel omdat de straten hier smaller zijn dan in het centrum. Het is overigens verbazend om te zien wat er allemaal op één scooter gebonden kan worden.....en ze komen nog weg ook!
In de loop van de ochtend zijn we teruggegaan naar het centrum, gevlucht voor het rumoer van Cholon ;). We zijn naar het Redemptant war museum gegaan. Want hoewel we er niet aan mee hebben gedaan als Nederland, staat de Vietnamoorlog in ieder geval bij ons, nog in het geheugen gegrift, al was het maar vanwege de documentaires en latere films en series die er over gemaakt zijn.
In het museum werd kort de aanleiding geschetst en het soort van machtsvacuüm dat ontstond nadat de japanners in 1945 uit Vietnam waren verdreven. Het mag bekend zijn dat het uiteindelijk uitmondde in een machtsstrijd tussen communisme en democratie. Dat is in ieder geval in een notendop het verhaal. De werkelijkheid was natuurlijk veel genuanceerder. In ieder geval wordt in het museum het Amerikaanse leger wel weggezet als agressor. De nadruk ligt vooral op de vele slachtoffers die er zijn gevallen onder de bevolking door het gebruik van napalm en agent orange. Dat laatste is nog steeds aktueel. Nog steeds worden er mensen geboren met afwijkingen die toe te schrijven zijn aan het gebruikte gif. Wat je aan foto's ziet in het museum is om stil van te worden. Zoiets mag de wereld niet meer laten gebeuren denk je dan. Hoe dom zijn we dus bezig als je kijkt naar het Midden Oosten en de ander brandhaarden.
Om van die indrukken bij te komen zijn we in de avond nog wat gaan drinken in het Saigon Sheraton. Niet dat we in de luxe omgeving echt passen, maar de hotelbar heeft een terras op de 23e verdieping en het uitzicht over de stad is dan ook prachtig.
Vandaag zijn we dan op de laatste dag teruggegaan naar de plek waar de zwaarste strijd is geleverd in de Vietnamoorlog. ongeveer 50 km ten noorden van Ho Chi Min, het gebied waar de Cu Chi tunnels door de Vietcong werden gegraven. De VC vocht daar tegen de VS en maakte daar gebruik van 250 km aan ondergronds gegraven gangen en kamers. Nauwelijks te traceren voor de tegenstander, gebruikmakend van de meest bizarre technieken, zoals het graven van kuilen met geslepen bamboepunten en ander soorten valkuilen pinnen en mijnen. Speciaal voor ons grote Europeanen/Amerikanen is een stuk tunnel groter gemaakt, maar smal genoeg om een idee te krijgen van de claustrofobische omstandigheden waarin geleefd werd door de VC. Duidelijk is ook dat de gebruikte technieken even gruwelijk waren als die de Amerikanen gebruikten.
Een indrukwekkende dag dus. afgesloten met toch weer heerlijk Vietnamees eten, onbekende gerechten, nee.....geen hond of rat, maar vis en groente. De laatste inkopen op de markt gedaan.
Vandaag dus verder, we kijken er naar uit. Groeten aan allen,
Hanneke
Aad
Isaak
Loïs