Even stil......

Na een ochtend zonneschijn en lekker bijkleuren, hebben we gedaan wat velen doen op vakantie in Sri Lanka of een ander Aziatisch land, een turtlefarm bezocht. We deden het al eerder, maar het blijft natuurlijk een leuk gezicht, zeeschildpadjes van een dag of drie oud. De eieren worden op de stranden waar ze gelegd worden verzameld door lokale bevolking en afgegeven op de farm. Daar worden de eieren weer onder het zand gelegd en kunnen ze in alle rust verder ‘rijpen’ en uitkomen. De kleine schildpadjes worden na ongeveer drie dagen in zee teruggezet. Op die manier wordt voorkomen dat de zeeschildpadden uitsterven. Hoewel uitsterven…..ze kunnen ongeveer honderd jaar oud worden.
Wat we ook hebben gedaan en hopelijk velen op vakantie in Sri Lanka doen of zouden moeten doen……ook in andere getroffen gebieden als het daar is, het Tsunami Museum bezoeken.
Het is misschien niet iets waar je in een vakantie die vooral leuk en vrolijk moet zijn, aan denkt, maar toch…..Je krijgt een beeld van de gebeurtenissen toen, waarbij de zee, zeker in het gebied rondom Hikkaduwa, heel ver het land in kwam en alles verwoestte wat er stond. Je wordt er stil van….In Galle hadden we daar al iets van gezien en gehoord. Onderweg naar het museum toe zie je nog steeds de sporen. Een grote open vlakte wat eens een volledig dorp was, is nu veranderd in een half dorp. De mensen die overleefden en er toe in staat waren, hebben hun huis weer opgebouwd. Daartussen staan de skeletten van wat eens huizen waren, toen gekraakt door de golven, nu verlaten en overgeleverd aan weer en wind, omdat de bewoners of overleden zijn, of het geld niet hebben om het opnieuw op te bouwen, of er niet meer willen wonen, bang als ze zijn geworden van de zee.
In het museum zie je de ellende van toen op foto’s. Je ziet dat op de plaatsen waar nu weer hotels en guesthouses staan, er helemaal niets meer was dan puinhopen. Je verblijft dus op een plek waar veel ellende is geweest en waar elke oudere bewoner, als je er naar vraagt, zijn verhaal kan vertellen over die dramatische dag.
Het museum is niet groot en bestaat voornamelijk uit een uitleg over hoe een Tsunami ontstaat en de foto’s. Het verzoek in het museum is om geen foto’s te nemen van de foto’s en dat hebben we niet gedaan….geloof me….je wilt ze toch niet zien, zo hard en tragisch. Een aantal die werden genomen op het moment dat het fenomeen in aantocht was, een zee die ver was teruggetrokken met op het drooggevallen deel veel bewoners die zich afvroegen wat er aan de hand was en wat er ging gebeuren, foto’s van bevolking en toeristen vanaf het strand, vanaf het moment dat er een muur van water op ze afkomt en mensen vol verbazing wegrennen, of stilstaan terwijl de eerste lagere golf de hotels binnen spoelt. Het zijn er niet zoveel, wat logisch is.
Meer foto’s zijn er van de ravage en de puinhopen die er over waren, de ontreddering van de bevolking, het opruimen van de puinhopen, het opruimen van de trein met ruim 1200 slachtoffers die op dat moment daar reed, het begraven van de vele slachtoffers in massagraven. Maar wat je ook ziet, in de laatste ruimte, fotos’s die je wel zou willen laten zien. Foto’s van de hulpverlening, bij de wederopbouw en de medische zorg, die vanuit de hele wereld werd gegeven en verzorgd en zeker niet onbelangrijk, de manier waarop de hulpverlening, vooral bij de jongeren toen, met allerlei projecten weer een lach op de gezichten toverden, door theater, door sporttoernooien en het opzetten van scholen. Op die manier ga je toch weer met een zekere glimlach naar buiten. Want, ook hier is het leven verder gegaan. Dat dan ook weer op een bijzonder manier wordt vormgegeven. Bij het naar buiten lopen kom je nog een wrak van een sloep tegen, overblijfsel uit de puinhopen en symboliserend voor de gebeurtenis, met daartegen aan gespijkerd een kleurige reclameplaat die de heerlijke fruit juices (dat zijn ze zondermeer) aankondigt in het restaurantje naast het museum…..wat ik schreef, het leven gaat wel verder.