Weer oppakken..

Met enigszins wat tegenzin, omdat de watermusic ons wel kon bekoren, zowel als geluid en als guesthouse, zijn we vertrokken en neergestreken in Unawatuna, of eigenlijk Galle.
We hebben dus twee dagen lekker zongenoten, geluierd, gepuft van de hitte, voeten verbrand aan het brandend zand, de koperen ploert vervloekt, het zeewater verwelkomd als afkoeling, een drankje gedaan…..en nog een, elkaar veelzeggend genietend aangekeken, wat gegeten, wat gelezen, wat gedold….en dat allemaal in twee dagen!
De derde dag hebben we het anders aangepakt, niks geen geluier. Opstaan, stevig ontbeten en trappelend van ongeduld de tuktuk opgewacht. We zijn gaan surfen! Als echte surfdudes zijn we vroeg opgestaan, hebben we die ochtend wijs naar de zee gekeken en gezien dat het goed was…..De golven zijn aan ons, stoere surfdudes!…..en Hanneke zou onze capriolen met vaste camerahand vastleggen!
Oh ja, eerst nog even een ochtendje oefenen….Tuurlijk, doen we even, maar daarna gaan we los!
Als we tenminste twee surfboards bij ons hadden gehad….We gingen met twee tuktuk’s naar een rustiger gedeelte van de zee, om eens rustig aan de golven te wennen met de toepasselijke naam….Babypoint…..Een tuktuk ging alvast vooruit en de ander ging even de boards ophalen. Hertsel, het board ophalen….De surfleraar had toch echt van het guesthouse doorgekregen dat er maar één leerling zou zijn, maar voor 1.000 roepies regelde hij wel dat er een tweede board zou komen. Natuurlijk regel je dat, maar regel dan ook gelijk met het guesthouse dat wij daarvoor niet betalen, zij! Een soortgelijke discussie ontstond dus op het strand, terwijl we toch echt stonden te popelen……Uiteindelijk bleek alles te berusten op een communicatiefoutje van het guesthouse. Het board kwam er en na Isaak kon ik nu ook aan de slag. De lessen leverden in ieder geval prachtige plaatjes op, dankzij het enthousiasme van Hanneke en……er is niet gefotoshopt, we staan echt zelf op het board!
Na deze ochtendlessen zijn we, nog met ongetemperd enthousiasme, twee boards gaan huren. En we hebben het gedaan…….zonder hulp van een instructeur hebben we toch mooi……lang op het water gelegen, wachtend op de ideale golf….en er vervolgens door ingehaald worden. Misschien onbekend, maar het gaat ongeveer als volgt:
Peddelend op je board zie je achter de zee stijgen en een golf vormen…..je schat in wanneer de golf omslaat en begint liggend op het board te peddelen met je armen voor de golf uit….je krijgt het sensationele gevoel van opgetild worden door de golf….een sensatie waarin je je een honderdste van een seconde één voelt met de zee, diezelfde honderdste van een seconde waardoor je net te laat omhoog komt…..de golf je inhaalt en vlak voor je omslaat, jouw achterlatend met het gevoel van de gemiste kans….En dat dan een keer of tien, om vervolgens bij de elfde keer te vroeg omhoog te komen en opgeslokt wordt door de golven, je afvragend waar toch die middag de instructeur was die de ochtend nog je board vasthield en op het juiste moment ‘Ready, go….stand up’ riep, waardoor alles zo soepel ging….Hij werd node gemist.
Of we na een anderhalf uur ploeteren het niet onder de knie hadden gekregen?? Ja, natuurlijk wel, maar……helaas….het weer sloeg om, een flinke moesson, begeleid door flitsend onweer, maakte dat we op tijd het water uitgingen…elkaar veelbetekenend aankeken met de onuitgesproken gedachte….als we nog een halfuurtje in het water hadden gelegen dan...
We zullen het niet weten, want vandaag zijn we na een gedeelde taxirit aangekomen in een voorstadje van Galle, we zitten wel aan de zee….maar die kabbelt hier maar wat.
Jawel…de zee kabbelt maar wat…..voor nu dan. Dat was hier twaalf jaar geleden wel even anders. In de avonduren wat lopend door Galle, raakten we, voornamelijk omdat we de verkeerde kant opliepen op zoek naar een restaurant, in gesprek met Bebe...., een Srilankaanse man van nu 25 jaar.
Nadat we hem uitgenodigd hadden om mee te eten, omdat hij ons naar het restaurant had gebracht, vertelde hij zijn verhaal, zoals er in Galle velen hun verhaal hebben. In dat verhaal ging het niet over de kabbelende zee, het was de hel van de Tsunami waardoor hij, als jongste zoon, samen met zijn moeder en jongere zusje de ramp overleefden, maar wel de rest van de familie kwijtraakte. Zij bevonden zich allemaal op het strand van Galle, toen ze een hele hoge golf zagen aankomen. Ze zijn, net als alle andere op het strand, gaan rennen, weg van de zee, zonder dat ze het idee hadden dat er sprake was van een Tsunami, dat dit natuurverschijnsel na een zeebeving bestond, daar hadden ze nog nooit van gehoord. Wat het is en wat voor schade het aan kan richten dat weten we nu allemaal en wordt ons ook geleerd bij aardrijkskunde. Of hij nu bang was van de zee vroegen we hem onder andere. Dat was bij hem niet het geval. Wel woonde hij nu zeven kilometer verder, in hoger gelegen gebied. Zijn moeder gaat nooit meer naar de zee, dat kan ze niet aan. Toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen, bedankte hij ons. De Nederlanders hebben in dit deel van Sri Lanka heel veel hulp geboden bij de wederopbouw. Wij wisten dat niet, maar hij was er dankbaar voor.